Begin februari kwam er dan toch een definitief einde aan mijn relatie. Onze doelen in het leven zijn onoverbrugbaar verschillend. Maar wat heb ik van hem gehouden! En wat mis ik hem. Het is zo jammer, maar het lukte echt niet.
Ik heb veel van dit jaar met hem geleerd. Gelukkig zijn met mezelf en vooral met mijn vrienden. Man, wat heb ik fantastische vrienden, voor elk ditje en datje! Er zijn vrienden om met me mee te leven, vrienden om mee te feesten, vrienden die mijn wereld opentrekken, vrienden die me helpen,… Lucky me. Ik hou van hen!
Ik heb het ontzettend druk met de kinderen op mijn eentje, zeker met Isaaks verzorging, maar ik heb uiteindelijk ook nog een pak hobbies: koor, naaien, volleybal, vinzwemmen, vrijwilligerswerk voor VHS en KVG,… Genoeg gelegenheid om te ontspannen. Ik heb een schitterend evenwicht tussen momenten met en zonder gejaagdheid en voel – in tegenstelling met vroeger – zelden mentale stress. Mentale rust is er echter zo goed als nooit, idem dito voor fysieke rust. Daarvoor zou ik een hobby moeten laten vallen. Voorlopig lukt de combinatie nog perfect, dus hou ik het nog even zo. Met de optie op meer rust indien gewenst.
De ultieme “rust” voor mij is de skireis met school in de krokusvakantie. Hoewel het actie is van begin tot einde, is het allemaal plezier in het kwadraat. Als ik dan thuis kom, ben ik weer helemaal opgeladen voor een nieuw jaartje. Deze keer was er nog een bonus: het weekend erna ging ik op vrouwenverwenweekend in Vossemeren. Met een bende vrouwen waarvan ik maar eentje vaag kende. Ik had er weinig verwachting bij en toch werd het de max!
En zo gaan we optimistisch verder in het leven :).
Een en een is vier! 