Isaak heeft me weer een weekje kopzorgen bezorgd. Verleden week zaterdag was het mooi weer en mochten de kinderen in het zwembadje. Dit stond voor de voordeur want onze tuin is nog altijd niet toegankelijk wegens sterk vertraagde terraswerken. Zoonlief kroop de hele tijd in en uit het badje op de straatklinkers. Domme mama had totaal niet in de gaten dat hij zo de bovenkant van zijn voet kapot schuurde. Mijn maag draaide van de diepe schaafwonde, maar ik hoopte dat het zou genezen door het zoveel mogelijk bloot aan de lucht te laten. Dinsdag zag het er echter niet uit en belde ik de dokter op hoe ik de wonde het best kon verzorgen. Hij wou hem eventjes bekijken want Isaaks gevoelloze lichaamsdelen genezen minder snel door slechtere doorbloeding. Helemaal tegen mijn gevoel in raadde hij een vochtige behandeling in (duur zalfke met plakker op). De eerste dagen zag de wonde er nog rauwer uit, maar vandaag kwam er geen vocht meer uit! Zo snel had ik geen genezing verwacht en de dokter ook niet; hij had er zeker 3 weken opgeplakt.
Isaak, mijn kleine wondertje, mijn gigantisch mirakel… Telkens als ik de moed verlies, bewijst hij dat dat nergens nodig voor is. Dan haalt hij weer iets uit zijn trukendoos waardoor mijn mond openvalt. Zoals dit:
Marita paste een driewieler aan met voetenbakjes en nu mag Isaak die gebruiken. Het kost hem veel moeite, maar het lukt hem toch maar mooi!